| جمعه نویسی |

مولای من سلام ...

آخرین جمعه از اردیبهشت سال دو است. ساعتی دیگر کوچ دارم به آغوش غریب‌الغربا و شاید این غریبانه‌ترین تجربه‌ام از ملاقات باشد. به ظاهر؛ جنابشان را غریب می‌نماند چون از زادگاه خود به جای دیگری کوچانده شده؛ کمی عمیق‌تر شاید غریب آنی است که در لوای طاغوت ناگزیر به سکوت باشد و اما بطن غربت باید از همه این بزرگتر شد. غریب آنی است که بدنش در برهه‌ای از تاریخ است و عقلش در برهه‌ای دیگر. چنانکه تجسدش معاصر جماعتی است و تعقل معاصر با کسانی که هنوز زاده نشده‌اند و شاید این غایت غربت است.

جمعه ششصد و هفتم به همین اکتفا می‌کنم و تمنای مکرر دارم که توفیق زیارت روزی شود. من سرگرم گنبد و مناره و دلخوش به دیوار مرصع نیستم. نوازشی مرحمت فرمایید

مولای من سلام ...

نمی‌توانم بگویم هر انسانی چون من فقط جنسی از این نوع را زیسته‌ام و نمی‌خواهم بگویم هر پسربچه‌ای چون از «هر» و «همه» بی‌خبرم؛ اما از خودم می‌توانم بگویم. آن پسربچه که من بودم، دوست داشت مردی را در مقابل خود ببیند چنانکه بتواند قدم‌هایش را جای قدم‌های او بگذارد و سیر زندگی را طی کند. چیزی نظیر کشتی محکمی در میانه طوفان؛ چیزی شبیه طناب استواری در آویختگی از صخره‌های زندگی؛ چیزی شبیه فانوس در آشوب دریا. مردی که در هنگامه غوغا دلگرم باشم به تابش و نوازش او

آقای من ...

شاید اگر چنین آقایی بود؛ اینگونه خود را در تمنای تصور پدری در غیب نمی‌دانستم که بگویم هست، گرچه نمی‌بینمش! گره‌گشایی می‌کند حتی با دستان نامرئی؛ شنواست گرچه پاسخی نمی‌دهد؛ تسلی‌بخش است گرچه برهان به بلندای اثباتش نمی‌رسد. تمنای من به حضور جنابتان بیش از آنکه متکی به ادله عقلی و نقلی و برهانی و کشفی و... باشد؛ شاید متکی به نیازی فروکوفته در کودکی یا دقیق‌تر از کودکی است

غایب از نظر

جمعه پانصد و شصت و ششم مقارن با بیست و دوم اردیبهشت سال دو سر آمد و حوصله من نیز با آن. می‌دانم که صبح فردا در ردای مرد بلد و بابای کوشا و همسری فداکار و دلسوز به ژست خواهم نشست و روز رو آغاز خواهم کرد! اما شما بدان که چیزی در درون من به فروریختن افتاده که ساختنش عمر مدیدی را به خود صرف داشته است.

یاخضر!

ندانم این همان دیواری است که نباید فروبریزد یا کودکی بی‌خبری است که نباید زنده بماند. ندانم ...