| جمعه نویسی |

حضرت ِجان ، سلام ...

جمعه دویست و سی و چهارم، مقارن با بیست و نهم اردیبهشت یکهزار و سیصد و نود و شش، از آن جمعه های پرمشغله بود. قریب به سه ساعت در صف ایستادم تا در انتخابات ریاست جمهوری اثری باقی گذاریم. شاید کمتر بابی از ابواب فقه باشد که به اندازه «فقه سیاسی»، مشتاق درس گرفتن از محضر شما باشم. باورم این است ، یکی از سرفصل هایی که مردم با شنیدنش از زبان شما می پندارند دین جدیدی نازل شده، همین موضوع است.

مولای من

گویی انرژی وسیعی در جانم انباشته است که در گل و لای روزمرگی ها فرومانده. در عالمی که خداوندگارش خلق میکند چون دوستدارد شناخته شود و ظهور صفاتش در خلایق ممکن است، من چون ننالم از آنکه در پیرامونم کسی را سودای استخراج نیست؟ عاقبت تمام این نباشت ها می شود آتش فشانی که همه چیز را برهم میزند. انگار یک نفر کم است که تنها کارش شنیدن ِ من باشد.

آقا ...

خود را در ابتلا به محکی میبینم که از سرانجامش خوف دارم. دستم را بگیرید که به پای خودم، راه قهقرا طی نکنم. حق را به من بشناسانید آنچنان که برای حفظ حقوق دیگران، حق نفسم را ضایع نکنم و برای خودخواهی‌ام، پای بر حق دیگران نگذارم

مولای من ، سلام ...

جمعه دویست و سی سوم اما رنگ متفاوتی دارد؛ وقتی مقارن است با نیمه شعبان. عمر بی درنگ در گذر است و ما بی فرودستانه و تهی دستانه می نگریم که روز به روز از رویاهای خود دور تر می شویم. آنچه آروز داشتیم تا چند سال پیش از ما جلوتر بود. هر صبح که از خواب برمیخاستیم به این خیال میگذشت که سرانجام خواهیم رسید ...

آقاجان

نمیدانم یکباره چه شد که چشم بازکردیم و دیدیم آرزوهایمان پشت سر است و حالا باید خود را به این حقیقت مانوس کنیم که دیگر از ما گذشته. به شدت همه چیز پیش بینی پذیر شده است، الا بلا که از آنچنان تنوعی برخوردار بوده و هست که میتوانی مطمئن باشی هیچ وقت آستین تقدیر خالی نخواهد ماند از تیر! هرچه میزند بازهم نو تری و کارا تری در تیردان دارد.

حضرت ِ خوب

شاید آنچه از این گذران عمر باقی مانده که لااقل بشود بگوییم کاری شده و اثری مانده، امثال همین مراقبه های جمعه به جمعه است. نه به این معنا که عرض کنیم تحفه ای باقی مانده ... نه!  صرفا به عنوان اماره ای که دلالت داشته باشد بر عطش، بر کوشش و بر جوشش اگر چه ناتمام است و بر همت اگرچه ناکام اما همین تقلا را شاید در روز موعود بپذیرید.

آقای ما ...

گزینهء اصلح ما ! تو را کم داریم ...

این روزها که هیاهوی انتخابات دوره دوازدهم ریاست جمهوری در شهر پیچیده و خدا میداند و شما میدانید که چه خواهد زایید این عجوز. آری این روزها انگار خالی بودن جای شما بیشتر به چشم می‌آید. جماعتی که جای شما را به هر طریق پرکرده‌اند و دل سپرده اند گویی خیال آسوده تری دارند. قناعت پیشه کردند و دلشان به مختصری آرام گرفته است اما آنان که اهل زمانه برایشان کفایت ندارند را دریابید یا مولا

جناب ِ تنها

برما ببخشید اگر میدانیم که باید کاری کرد اما نه دقیقا چه کار. میدانیم که باید مهیا شد اما نه دقیقا چطور و میدانیم که باید آمد اما نه دقیقا کجا ... آه ... مولا ... مولا ... مولا ...