| جمعه نویسی |

مولای من سلام

این آیه به گوش همه رسیده است که «وَاجتَنِبُوا الطّاغوتَ» حتی به گوش خود طاغوت‌ها. چه بسیار که در شرح و تفسیر آن سخن گفته شده، حتی از زبان خود طاغوت‌ها. چه بسا بر سر منابر نقل شده حتی منابر طاغوت‌ها. اما چه می‌شود که در این «اجتناب» ناکام می‌مانند و می‌‌مانیم؟ مساله اینجاست که هرگاه سخن از طاغوت می‌شود، مصداق آن را در جز خود می‌بینیم و این خصیصه طواغیت است که خود را چنان می‌پرستند که هیچ ذمّ و قبحی را به خود نمی‌گیرند.

حضرت امان

من از طاغوتِ خود به سوی غیب پناهنده می‌شوم.

هفته ششصد و هفتاد و نهم مقارن بود با پایان پاییز. امروز گفتگوی مهمی داشتم و جرقه‌ای در ذهنم روشن شد که نمی‌دانم آیا در مشغله و ملالِ فرداها، خاموش می‌شود یا روشن می‌ماند. پناه می‌برم به آنکه نمی‌دانمش از شر آنچه نمی‌دانمش.