مولای من سلام ...
هفته پانصد و پانزدهم به سرآمد. پرتراکم و پرمشغله اما شکایتی ندارم. زحمت مشغله‌ها بهتر از آن است که هفته‌ها به هیچ بگذرد و بی‌ثمر. ما نیاز داریم به شاخصی که تا پیش از مرگ دریابیم که بهره‌مان از سعادت چه میزان است. موکول شدن همه چیز به پس از مرگ، قمار پرخطری است. نمیدانم انسان‌های زمان آشکاری شما چه تجربه‌ای از «تفکر» داشتند؟
آقاجان
اینکه هرکس چون به سوال برسد خود را برساند به حضور انسانی که از خطا مصون است و از او بپرسد و پاسخ بگیرد کجا، این راه دشوار که در پیش ماست تا در کورمال عقل خود به پاسخ سوال برسیم کجا. گویی ما باید هزار فرسنگ راه طی کنیم تا برسیم به نقطه صفر آنان
حضرت امان
ظاهرا در این وادی رتبه را به مسیر طی شده می‌دهند نه به مقصد حاصل شده و به همین سبب آدمیان عصر غیبت رجحان دارند بر آنها که در زمان آشکاری به مقصد رسیده‌اند. آخرین جمعه از سال یک به سرآمد و هفته آغازین خرداد پیش رو است. دستم به دامانت ... دوستت دارم