| جمعه نویسی |

مولای من سلام

جمعه ششصد و هفتاد و هشت مقارن با بیست و سوم آذرماه سال سه. مقدر بود ما در عصری زندگی کنیم که وفور عبرت بود. چنانکه با چشمان خود دیدیدم، مقیمان سجاده چگونه به یُمنِ عُجب در تملق چاپلوسان غرق شدند و قدم قدم به مقامِ طاغوت نائل آمدند. ردای خدایی، چنان بر تن‌شان گرم شده که دیگر تابِ توبه ندارند.

یا غایب!

حالا خوب‌تر می‌فهمم که چه دشوار است مشق مراقبت. گاه عبادت‌ها بیش از معصیت‌ها اسباب ضلالت است. آنجا که دل به تحسینِ خود مشغول می‌شود، مجالِ سقوط است. مدد فرمایید که این حرفها در آن وقت که باید، از یادم نرود. مبادا به وقت معرکه، من نیز به دست خویش اغوا شوم.