| جمعه نویسی |

مولای من سلام

این خطا نیست که آدمی را دوزخی می‌کند. بلکه ما سوخته از «تکرار خطا» هستیم. جنابتان مشرف بر قلب و زبان این بنده‌اید و می‌دانید اگر عرض می‌کنم دوزخ، غرضم چیزی در انتهای بردار زمان نیست که این تلقی نه با «زمان» انطباق دارد نه با «دوزخ» بلکه از آتشی صحبت می‌کنم که هرآدمی در جان خود روشن کرده و به آن می‌سوزد

حضرت جان

سعادت و شقاوت تدریجی است و همین تدریج، چیزی به نام «عمر» را معنا می‌کند و الا چه نیاز بود که آدمی «عمر» کند؟ همین تدریج با «تکرار» عجین است و خطا، آنی به صلاح بدل نمی‌شود. بلکه آنچه ما به عنوان هدایت میشناسیم، مسیر تدریجی «کمتر خطا کردن» است. آهسته آهسته در مسیر شدن هستیم و به وفاداری بر همین آهستگی مشق پانصد و پنجم مقارن با بیستم آخرین ماه سال صفر تقدیم شد. دلتنگی ما را گشایش شمایی