مولای من سلام
شاید تقدیر بهانه‌ای است برای تخدیر. برای ارجاع دادن آنچه هست به اراده‌ای جز اراده خویش. انبوهی از آرزوهای سرکوب شده را در کوله خاطرات بر دوش می‌کشم. شادمانی‌های تحقق نیافته، سفرهای نرفته، بزم‌های ندیده، زیارت‌های ناشده و این ناکامی بزرگ را مدیون اراده‌ای هستم جز اراده خودم. رنج‌ها، دردها، بیماری‌های مزمن، پرهیزها، نبایدها و محدودیتها.
حالا پس از گذران سالها، دیگر انگار با نتوانستن مانوس هستم. دنیا را مچاله کرده‌ام در انبوهی از صورتهای ذهنی و کلمات را چنان کش میدهم که انگار جهان چیزی جز کلمات ندارد. مانند پرنده‌ای که لبریز از الطاف نرده‌های قفس است و حالا دیگر نمی‌داند این بی‌پروازی را از قفس دارد یا بالی که دیگر شور پریدن را از کف داده. و از شما چه پنهان هرچه در عقل کلنجار می‌روم قانع نمی‌شوم که چرا باید زندگی اینگونه باشد؟ فرض که هزار صفحه حکمت بنویسی از برکات رنج، اما مگر آن قادر متعال عاجز است از تقدیم مقام بدون سیلی تقدیر؟
زان یار دلنوازم ... شکری است با شکایت
این ماتم که در دل من است از ناکامی شادمان ساختن فرزندم در دل شما هم هست؟ شکایت کجا می‌برید؟ خدای شما که چنین شخص‌واره بخیل و مغروری نیست که اگر روی تُرُش کنید چون سلاطین جور بگوید همین خرده نانی که داده‌ایم را هم بستانید تا ادب شوند! این بت‌گونه خدا که دیگران می‌پرستند از ساحت شما به دور است. شکر در باور شما چگونه است؟ اینکه بگوییم هرچه شده است حتما حکمتی دارد که نمیدانیم و پس نباید پرسید؟ نپرسیدن، کفران عقل ِپرسشگر نیست؟
حضرت امان
گفتم عقل. عقل در نزد جناب مصطفا چگونه است؟ عقل در نزد جناب عیسی چگونه است؟ آن عقل که ایشان پرورده‌اند و یا آن عقل که ایشان را پرورانده است که از مجرای کتاب نبوده. هیچ کجا نگفته‌اند که جناب موسی روز و شب را به تامل و مطالعه می‌گذراند. خبر از عزیز مصر و زلیخا هست اما هرگز جایی نگفتند که یوسف در مقام شاگردی نزد فلان حکیم زانو زد. اینان از کجا یافته‌اند و چرا هیچ نسبتی نیست میان راهی که من میدانم و راهی که ایشان رفته‌اند؟
آقای من
آیا آن عقل از رضا دادن به جبر حاصل می‌شود؟ مردان خدا دل به جبر گرم داشته‌اند آنچنان که از سر دوستی با ایل جبر به گفتگو نشستند و ما ایشان را هم دم جبرائیل میدانیم. طریق صلح با جبر را بر من هم بیاموزید اگر راه این است و اگر راه دیگری برقرار است، بفرمایید آن راه کجاست. جمعه شانزدهم مهرماه مقارن با اول ربیع، چهارصد و شصت و سومین هفته نیز سرآمد