| جمعه نویسی |

مولای من سلام ...

چه طوفانی. هفته اول خرداد در سایه پررنگ مرگ زیستم. هفته پیش نوشته بودم، نرم و آرام گذشت. چند ساعت از این یادداشت نگذشته بود که در جانم آتش جوشید. مانند دشمنی که شبیخون میزند، در میان خواب و پیش از سحر. درد و درد و تنگنا و رنج

هفته نخست خرداد و چهارصد و چهل و چهارمین هفته، یکسر به بیماری گذشت. دقایقی چنان در عجز غوطه‌ور که نفس بخل داشت در آمدن و پا ناتوان بود در رفتن. بر من ببخشای که آنچه گفتنی است را نای ِنوشتن ندارم و آنچه نگفتنی است را لحظه لحظه در این هفته زیرلب نجوا کرده‌ام

عمر محدود و آرزو مبسوط. هدایت ِبالادست باید که دریابیم از میان این آرزوها، کدام ارجح است. کدام آنی است که آن ِمن است. مرا بر اولویت‌هایم آگاه فرمایید که مرگ دور نیست.