مولای من سلام ...
دیشب دوست هم سن و سالی کنارم آمد و زیرگوشم به آرامی پرسید:
مشروب میخوری؟ گفتم نه؛
سیگار میکشی؟ گفتم نه؛
قلیون میکشی؟ گفتم نه؛
بزن و برقص و اینها .. گفتم نه!
بعد چند لحظه مات در صورتم نگاه کرد و ادامه داد؛ در مهمانی و جمع دوستانه و آمد و شدها چه کار میکنی پس؟ و از شما چه پنهان که بیست و چهار ساعت است که دارم به همین سوال فکر میکنم. آنجا به خنده گذشت اما سوال جدی است و واقعیت این است که روز به روز حضورم در جمع ها و مهمانی ها و بزم ها کمتر و کمتر شده است. در عمل هم بساط نبودن با این و آن ما را به وصله ناجور بدل خواهد کرد
آقای ِمن
عامیانه نشینی های شما چگونه است؟ آیا باید هر جمعی که دور هم مینشینیم باب کتابی و شرح و تفسیری باشد که بشود فضیلت؟ شما اگر اکنون، امروز، در این زمان و اینهمه تاکید دارم بر قید حال که بگویم مثل ما در همین روزگار، قرار بود به مهمانی و مجلسی بروید، حضورتان چگونه بود؟ آیا امام در نقش میزبان هم بر منبر وعظ است؟ آیا در نقش مهمان هم چون حضور در کلاس درس است؟
جان ِمن
ما تصویرمان از امام در میدان نبرد روشن است، در نقش زمامدار هم به لطف جناب ِامیر همچنین، در نقش پیشوا نیز سیره و حدیث هست اما دست یافتن به ترجمان ِامروزی ِجنابتان در تفریح و مجلس مهمانی و بزم و خوشحالی مساله مهمی است. چند روز پیش در کوه پیمایی دیدم که طلبه‌ای با لباس طلاب مسیر را طی میکرد و صد البته در انتخاب پوشش مختار است اما سوال این بود، آیا شما در کوه پیمایی، لباسی جز لباس کوه پیمایی انتخاب میکردید؟ در میدان ورزشی با چه لباسی حاضر میشدید؟
حضرت ِسالار
اعراب معاصر با پیامبر، خوب از ایشان پرسیده‌اند. آنها حتی در پرسیدن آداب زناشویی هم مسامحه نکردند یعنی میخواستند بدانند پیامبر در بستر چگونه است. اقتدا کردن مستلزم چنین اشرافی است. ما به ترجمان ِشما در صحنه زندگی نیازمندیم چون شما را برای زندگی میخواهیم نه برای شفاعت در قیامت. کار ما با شما از اکنون آغاز شده نه از شب اول قبر. ما باید بدانیم، شما در پشت فرمان ماشین چگونه‌اید؟ در مراجعه به رسانه‌ها چگونه‌اید؟ در کلاس درس چگونه‌اید؟ در ترافیک چگونه‌اید؟ و... اگر اینها حل نشود، ظهور شما در زندگی ما ناشدنی است و امتداد غیبت، ثمره عدم ظهور شما در زندگی‌های ماست.