حضرت جان
امشب سری پر سودا و دلی لبریز دارم آنچنان که ترسم زبان ِ آتشینم بسوزاند حجابی را که بر این بنده واجب است. لذا یاری فرمایید بر سعه صدر و وسع فهم و بلاغت کلام که هم آنچه گفتنی است را عرض دارم و هم آنچه را پوشیدنی است، مستور.
این روزها از زبان ِ شیوخ فقهی مان – که خداوند بر برکت عمر و دانش ایشان بی افزاید – نقل گردید اعتراض و هجمه و بعضاً هتک نسبت به ملای رومی.
شما که آقاجان ِ من هستید مستحضرید به زبانم سخت می گردد که جناب جلال الدین بلخی را مولوی و مولانا خطاب کنم. اگرچه این وصف در حق ایشان نظیر اسم خاص هست اما زبانی که شما را «مولانا» خطاب کند نمی تواند غیر شما را نیز به همین نام بشناسد. بنده دور از هر ادا و تعارفی، شرمنده و خجل می شوم از اینکه گاهی از سرناگزیری و به رعایت احوال مخاطبین و هم صحبت ها، این عالم ربانی را به وصف شما که مولانا هستید خطاب کنم.
حالا چگونه از شرم به خود نمی سوزند آنان که در محضر جنابتان، غیر را «ولی امر مسلمین» خطاب میکنند، خود دانند! اگر عوام متعصب از این غلو ناآگاهانه و چه بسا جهل مومنانه به عافیت گذرند، قطعاً خواص درس خوانده‌ای که چنین جسارتی را تحمل یا توجیه می کنند، در وقت موعود بی مواخذه نخواهند ماند. مگر میشود کسی ادب حضور شما را درک کرده باشد و بتواند غیر را به صفت تفضیل «ولی» بداند. «مقام عظمای ولایت» وصف تفضیلی است و یک مصداق دارد ... یک «ترین» ... اما می گویند و می شنوند و شرمی هم حاصل نیست. امیدی به بیداری طایفه متعصب نیست اما اهل خرد و انصاف، لااقل در خلوت خود می پرسند، این چه نیابت «عام»ـی است که به وصفی خطاب می شود که حتی نواب «خاص» خود را مجاز به چنین خطابی نمی دانستند.
حضرت صاحب
این حاشیه را اغماض فرمایید. عرض در این بود که این ایام برخی از شیوخ شیعه به هتک و توبیخ علیه جناب جلال الدین بلخی به وعظ پرداختند و هتک روا داشتند و بزرگداشت این مرد را تکفیر و تحریم کردند. آدم مبهوت می شود که چگونه ممکن کسی در تفقه (که منزله فهم صحیح است) ریش سفید کرده باشد و هتک و پرخاش و تکفیر به صاحب فیه ما فیه را روا بداند اما در عموم حوادث و گرفتاری های ملت مسلمین، عمدتاً سر به سکوت فرو برده باشد. ما عالمانی داریم که صدای دف و چنگ آنان را بیشتر از جیغ و چنگ مظلوم در سلول های انفرادی آزار می دهد ...
عرضم در مصادیق نیست. حتی در صنف روحانیت نیز قصد جسارت ندارم. به ما هرچه رسیده است به زحمت و جهد ملا های جان کنده در فقه و فلسفه و عرفان و اسلام رسیده است. خاک پای صدرالمتالهین‌ها و سهروردی‌ها و میرزا سیدعلی قاضی‌ها و علامه طباطبایی‌ها و امثالهم هستم. ریزه خوار سفره ای هستیم که جناب عالی و اجداد مطهرتان به دست این عالمان گسترانیده اند.
عرضم در آسیب شناسی است ... آخر این چه استخوان خرد کردن در دانش است که جهل می زاید؟ این چه اسلام شناسی است که دغدغه به سطح سافل دارد! بطون ما آنچنان از حرام پر شده که در برابر حق ناشنواییم و حرف سلیم را قی میکنیم یا مدعیان کج‌راه رفته اند و مغز را دور انداخته و به پوسته آویخته اند. آیا حقیقتاً این مسلک قال الصادق و قال الباقر علیهم السلام بوده است؟ یا آینه اربابان فتوا چون کوچک است که تکه ای از آسمان معرفت بسنده کرده اند و این جز نامقدار را شایسته فتوای کل می پندارند؟
حضرت مولا ...
بنده به تفکر نامقدار خودم و به اکتساب درس در سجاده و تاریکی و تنهایی تا به اینجا رسیده ام که از مستقلات عقلیه است که در عصر مستوری شما و چه بسا در هر عصری، نیابت از انسان کامل جاری است. هر عالمی در علم خود نایب معصوم است. طبیب حاذق در طب نایب انسان کامل است ... حقوقدان حاذق در حق شناسی نایب انسان کامل است ... هنرمند شریف در هنر خود نایب انسان کامل است ... صنعت گر توانا در صنعت خود نایب انسان کامل است ...
نه این نیابت در احد خاصی جامعیت دارد مگر معصوم، نه در جغرافیای معینی محدود است. کم و بیش دارد و اقل و اکثر اما نمی تواند احدی را در همه امور نایب دانست مگر آنکه آن خودش صاحب مقام عصمت باشد. به همین جهت جناب جد اعلی، علی علیه السلام نیابت دارد از جد خاتم جناب مصطفی چون نیابت تامه عصمت به معصوم می رسد و قس علی هذا تا جناب ِ شما.
حالا فقیه نایب در فقه (به معنای اخص) چه کاره است که تکفیر نایب ِ فلسفه کند ؟ تکفیر نایب ِ در عرفان نظری کند؟ تکفیر عالم حقوق بین الملل کند؟ یا اجتهاد در برابر اجتهاد نایب ِ طب کند ؟ و...
آقای ِ من
اگر حسام الدین ِ بی نوا دچار انحراف در فهم است همین دنیا بیدارم فرمایید که آخرت را نبازیم. اگر خفته دیگری است عنایتی فرمایید که لااقل شطحیات به نام معارف عرضه نشود. دویست و یکمین مراقبه جمعه نویسی را در آستان اختتام چهارمین سال جمعه ها به اتمام می برم و به استقبال محرم می روم باشد که مَحرم مُحرم باشم به دعای شما ...