| جمعه نویسی |

مولای ِمن سلام ...

آقای ِشب‌های درد. آقای ِ صبح های آسایش، آقای ِظهر ِحیرت، آقای دقایق و لحظات تلخ و شیرین. همه می‌آیند و نمی‌مانند، می‌روند و نمی‌آیند و در میان جهان لبریز از انقضا و زوال، دل به شما بسته‌ام ای مولای ِبی زوال. سرم سنگین است مولا، دلتنگ زانوی بی منتی هستم که سرم را به دامان گیرد. هق‌هق‌های قورت داده در گلویم درد می‌کند، مردانگی‌ام تیر‌میکشد، کودکی‌ام می‌سوزد، جوانی‌ام تشنه است و با این خزانه رنج به میان‌سالی نزدیک میشوم

حضرت ِپناه

دست ِنوازشت را قربان، چقدر سخت است این وادی تربیت خود. راه، همان راه جدشهید، جناب ثارالله است. تا نفر نفر و دانه دانه تعلقات را دفن نکنیم انگار به غایت خود نخواهیم رسید. کاش دانستن، توانستن بود. الامان که گاه خِرد میفهد اما جانش را نداریم.چه کنیم بی مدد شما؟ چه کنیم بی دستگیری شما؟ چه کنیم بی شما؟

آقاجانم

از سی و هفت سال زندگی‌ام، بیست و دو سال است که به آوارگی شما سپری می شود، آنها که چست و چابک راه را دویده‌اند به سختی رسیده‌اند. من در این پیماش لنگ لنگ بجز لطف شما دل به چه بسته باشم؟ اگر هنوز پر امید راه را سپری میکنم، به امید بذل الهی می‌آیم والا در متن استحقاق قرابت با شما نیست. از دنیا مانده و از عقبا رانده. در هر دو سوی ماجرا کال، خسرالدنیا و الاخره.

جناب ِ صاحب

از هیچ معصیتی به قدر خط انداختن بر دل بندگان خدا پرهیز نداشته‌ام چه رسد به شکستن دل مردمان. هرکجا که فهمم رسیده رنجیدگی حاصل شده، رفته‌ام و گفته‌ام که غلط کردم و به حد وسع جبران شده است. حالا نظر فرمایید بر دلی که به زمین افتاده است. نظر فرمایید که کشتی به طوفان رسیده است. نظر فرمایید که صبر لبریز است و زمانه بر سر ستیز. نگفتنی دارم آقاجان ... نگفتنی‌ها ...

ارباب ِمن

اگر پراکنده مینویسم عفو بفرمایید که ذهنم بر الفاظ جمع نمیشود. امشب سیصد و هفدهمین هفته نیز مقارن با سی ام پاییز نود و هفت سپری می شود. شب ِ یلدا و شام آخر پاییز. می‌ترسم آن روز که وقت شمردن جوجه‌ها برسد، اندازه اکنون تهی دست باشم. انقضای مهلت که خبر نمی کند، چه بدانیم شبی که میخوابیم به صبح خواهد رسید یا نه. نظری فرمایید که دلم سنگین است ...

مولای ِمن سلام ...

هر بار که چون کودک ِگرسنه از جگر فریاد کشیده‌ایم، سیرآبمان کرده‌ای. ناشکریم اگر نبینیم دست ِپنهان شما را که در آستین این و آن، دستگیر ما بوده ای. ناشکریم اگر نبینیم، زبان ِشما را که در دهان این و آن جنبیده است و دلی را حرارت بخشیده؛ اینطور است که این روزها با خودم مرور میکنم جمله سعدی علیه‌الرحمه را که میگفت: تو قدر آب چه دانی که در کنار فراتی

آقاجانم

دوستمان دارید ... نه؟

اجازه می فرمایید اینکه زبان مرد خدایی در گوش ما زمزمه میکند که «من شما را دوست دارم» و یکباره انگار باران برپنجره گل گرفته‌ای باریده و کدورتها می رود و نور می تابد را حمل بر این معنا کنیم که شما ما را دوست دارید؟ می‌شود دلمان غنج برود از اینکه مشمول مهر شماییم؟ که سخت محتاجیم به این نظر ...

حضرت ِامان

در روزهای تشویش و اضطراب، موعظه‌ای می رسد که مگر نه اینکه اضطراب از تاریکی‌هاست؟ پاسخ میدهم بله و تکمیل می فرمایند که مواجهه با آدمهای تاریک و تاریکی آدمها، اسباب اضطراب است. آخ آقا ... همه روز انگار جنگ و زخم است و تنها آنانی در امان خواهند ماند که وقت سحر، سِپَر برداشته باشند والا مانند سرباز بی سلاح، در میدان نبرد محکوم به هلاکند. آن زخمی که ما از دردش در عذابیم، مرهمش را نیمه شب نازل میکنند. بیماری که وقت دارو، در خواب غفلت باشد چه ثمری دارد جز درد بیشتر؟

یا مربی ... ادرکنی!

که اگر نباشد ادراک شما، نه اکنون که مقارن با بیست و سوم آذر و جمعه سیصد و شانزدهم است بلکه هزار جمعه اگر بگذرد، نمی شود آنچه که باید بشود. به نور آنکه تشنه پرکشید، ما را تشنه معرفت نگذارید که عطش ِشما، آیین ماست.