| جمعه نویسی |

مولا جانم، سلام ...

آجرک الله؛ صبرتان افزون.

دلالت است بر مشق عدم اظهار، به مدت یک اربعین و هنوز در گام‌های اول، آثار کال بودن را در خودم میبینم. این مشق ِهزارساله شماست و ما را چه به این جولان‌ها. جمعه دهم آذرماه یکهزار و سیصد و نود و یک که جمعه نویسی، روزی شد نیز نیمه محرم بود و اکنون ششمین سال قمری به سر آمد و به سیصد و چهارمین جمعه رسیدیم

عاشورا گذشت و امسال در سکوت ترین محرم زندگی‌ام را گذراندم. نذرها و خرج‌ها و عزاداریهای جناب ِسیدالشهدا افزون است و روز به روز افزون‌تر باد. من به حکم ادب در حاشیه این مجالس و مراسم‌ها، سکوت محضم اما آقاجان، مولایی که فرمود هرکه حق الناس دارد برود و مدیون به خلق را در رکاب خود نپذیرفت، اگر به مسامحه ننگرد، بسیاری از این نذروات و هیئات را نیز نخواهد پذیرفت. حقوق الناس در زیر سُم های اهل فساد، به غارت رفته است. ما کجاییم و جناب سالار کجا ...

303

مولای جانم، سلام

ای خوش آن عطشانی که جز به شما سیرآب نشود. هرجامی که از هر ساقی به دستش می رسد، لبی تر میکند اما کفایت ندارد که سفیران شما، اگرچه تیمارگران ِمیان راه هستند اما مقصد نیستند و باید از ایشان نیز گذشت. و هر مشغولیتی که به صراط شما نباشد، افسوس خواهد زایید.

آقای من

هرکس محتاج قدری از مکنت دنیوی برای گذران معاش است، و برای تامین آن نیازمند کار و اشتغال. کسی به دو ساعت کار در روز این میزان را تامین میکند و کسی به هشت ساعت و کسی به بیشتر و کمتر. این میزان هرچقدر که هست، مازاد بر آن می شود طمع و زیاده خواهی. و ساعتی که بابت طمع صرف می شود، به نشاط منتهی نخواهد شد. این روز و شب کارکردن های ما برایمان مکنت نمی آورد، بلکه محنت و زحمت است

حضرت صاحب

نخستین جمعه از ماه جد شهید، سید و سالار سالکان عالم است. شما گواهی فرمایید که ما دوست دار سیدالشهداییم. رزق فرمایید که قلم بتواند در ساحت حسین جولان دهد و اگر چه میدانم در وادی حسین، از پای فتاده سر نگون باید رفت ... یاحسین ... یا حسین ... یاحسین