مولای من سلام
امروز سی و یکم شهریورماه نود و شش مقارن است با نخستین روز محرم از سال یکهزار و چهارصد و سی و هشت و مشق رسیده است به دویست و پنجاه و دومین جمعه و من همچنان در ابتدایی ترین ِ وظیفه‌ها لنگ میزنم. اگر نبود ترس از خرسندی شیطان که بشکن زنان بگوید توانستم مایوسش کنم، عرض میکردم که کم کم دارد باورم میشود که مرد این میدان نیستم و عرصه سیمرغ جولانگه من نیست.
چند روزی است که به هوای محرم، برای چندمین بار مقتل میخوانم و نامها و رفتارها و گفتارها را مرور میکنم. امروز رسیدم به نامه سیدالشهدا به جانب یزیدبن مسعود و فراخواندن آن مومن به همراهی و نامه او به خدمت جدشهید و لبیکش و لبخندی که بر لب آقا نشسته است.
یزیدبن مسعود هیچگاه به قیام نمی رسد و تا پیش از رسیدن او به نینوا، میشود آنچه نباید بشود. همه سهم این مرد از همراهی حسین آن است که به چند سطر نامه، دل ارباب خود را خرسند کرده و لبخندی بر لبانش نشانده است. آقای ِمن، آقایِ من ... یکبار بخند و بگو برای نامه های جوان ِ آلوده ای میخندم که با همه سیاهی، دویست و پنجاه و دو جمعه است که نوشته بی وقفه. بگذار اگر به کار نمی آیم لااقل بگویم، یک خنده از تو را در نامه اعمال دارم ... میدانم محرم ماه خون ِدل است اما، یکبار بخند آقا ...