مولای من سلام ...
جمعه پانصد و شصت و چهارم مقارن به هشتم اردیبهشت و سرآغازی است چنان که دانم و دانید. در قفا حسرتی باقی نیست و امید دارم به لطف رب که در آنچه پیش روست نیز حسرتی برجا نماند. این هفته‌ها از وزن باورمندی‌ام به احکام کاسته و در تقیدم به اخلاق افزوده می‌شود. در احکام آنچه منصوص العله و یا مستنبط العله است را ایمان دارم اما در احکامی که نسبتش با حکمت نه مستنبط است و نه منصوص مرددم! تشکیک دارم در اینکه به کدامین شاخص برخی از احکام مانند جهاد ابتدایی و... موکول به ظهور ولی است اما آن برخی دیگر باقی! چرا به همان شاخص که برخی تعلیق شده است تا در حضور معصوم وجوب یابد سایر احکام را نباید محل تامل دانست؟
آقای من
در سال پیش رو از عمر؛ مانند هر سال مقصدی را نشانه نگرفتم. بلکه مسیر را نیّت کرده‌ام و مقصد و ثمره را سپرده‌ام. دستم به دامانت ... هفته پانصد و شصت و پنجم را به ذوق آغاز می‌کنم.