| جمعه نویسی |

مولای من سلام

آفتاب نیز انگار ناگزیر است که گاهی در خود فرو رود. شب چیست بجز باطن ِروز. شب، همان روزی است که در جای دیگر اتفاق افتاده. همانند سکوت. سکوت در خود کشیدن کلام است. سکوت، همان صحبتی است که در درون جاری است. شاید سکوت این ایام، شبی است که طلوعش فریادی رسا باشد. خدا داند چه در فرداها مقدر شده است. جمعه چهارصد و هجدهم مقارن با هفتم آذرماه نود و نه نیز سرآمد و اما قصه ما سر نیامد. همچنان دستم شما را به دامان